Kostka

Poznaj ją:

Jakby deja vu.
Bo wiesz co?
To już było.
Wszystko już było. Stoję, patrzę na nią i myślę co Ci napisać. Ileż możesz czytać to samo.

Piszę te teksty od prawie 18 lat. Zdążyłam trochę posiwieć. Ocalić z Tobą i innymi 3000 koni. I tysiące innych zwierząt. I choć każda historia była trochę inna, to jednak wszystkie były takie same. Bo zawsze finał imprezy był jeden – trzeba zebrać pieniądze, albo ubiją konia.

Ktoś ostatnio napisał do mnie, że to już nudne, że mogłabym wymyślić coś innego.

Tylko, że ja niczego nie chcę wymyślać. Niektóre konie mają szampańskie historie, inne wiodły marne życie. Nie wybieram. Nie wymyślam. Nie wolno tego robić.

Siedzę przy Kostce, trochę pada. Zmokła.
Odgarniam grzywę z jej czoła, patrzę w te jej wielkie, czarne ślepia. Oglądam w nich jej marne życie. Przesuwam dłonią po żebrach, potem po krzywych kopytach, na których ledwo stoi.

I wpatrujemy się razem w te niezmierzone lasy i rozwiane styczniowym wiatrem pola.

Nie będzie szampańskiej historii. Nie będzie petard. Niczym Cię nie zaskoczę.

Tuląc Kostkę i jej zwyczajną historię, po raz 3001 pierwszy proszę Cię o pomoc.
Po wpłaconym zadatku Kostka potrzebuje jeszcze uzbierać 2300 złotych by żyć.
Dano jej czas tylko do piątku, 9 lutego.

Przyjdziesz tu? Siądźmy razem na progu. Przytul Kostkę. Nawet jeśli to jedyne, co możesz zrobić.